Σε αυτό το ντοκιμαντέρ, μάθαμε ότι η Σλοβακία έχει πουλήσει πάνω από το 90% της κρατικής περιουσίας και το 95% του ΑΕΠ παράγεται από
τον ιδιωτικό τομέα!. Επίσης μάθαμε ότι ενώ το 1999 είχε 20% ανεργία, σήμερα έχει 8%.
Επίσης θα πρέπει να τονίσω ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Σλοβακίας πλησιάζει αυτό της Ελλάδας. Ναι μεν δεν μας έχουν φτάσει ακόμα, αλλά το 2010 εμείς είχαμε 4% ύφεση ενώ αυτοί 4% ανάπτυξη. Αν αυτό συνεχιστεί για μερικά χρόνια ακόμα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Σλοβακίας θα ξεπεράσει αυτό της Ελλάδος την επόμενη δεκαετία αν όχι νωρίτερα.
Αυτά είναι ένα τεράστιο επίτευγμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Σλοβακία απελευθερώθηκε από τον κομουνιστικό ζυγό το 1999 και μπήκε στο ευρώ μόνο πρόσφατα.
Υπάρχει όμως μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ της Σλοβακίας και της Ελλάδος, που κάνει αδύνατον να συγκριθούν οι δυο χώρες. Τούτο είναι τα επίπεδα χρέους των δυο χωρών. Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2010, το χρέος της Σλοβακίας ήταν στο 41% του ΑΕΠ και της Ελλάδος στο 144% του ΑΕΠ. Αναλογικά δηλαδή, έχουμε 3.5 φορές μεγαλύτερο χρέος από την Σλοβακία.
Αυτό σημαίνει το εξής:
Ακόμα και αν ακολουθήσουμε το μοντέλο της Σλοβακίας (και είμαι υπέρμαχος αυτού), δεν θα μας λύσει το πρόβλημα. Το χρέος της Ελλάδος έχει ξεπεράσει τα επίπεδα της στρατόσφαιρας και οι όποιες ιδιωτικοποιήσεις δεν θα μας σώσουν.
Ναι μεν οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να γίνουν, ναι μεν θα συμβάλουν στην ανάπτυξη και θα κάνουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική (οριακά δηλαδή, όχι πολλά πράγματα) και ναι μεν ίσως εισρεύσουν λίγα χρήματα στα κρατικά ταμεία για να μειωθεί το χρέος, αλλά μέχρι εκεί.
Οι λύσεις τύπου Σλοβακίας δεν θα μας λύσουν το πρόβλημα, διότι απλά το χρέος στην περίπτωση της Ελλάδος είναι τεράστιο.
Για παράδειγμα, στα επόμενα 3 χρόνια οι τόκοι που θα πρέπει να πληρωθούν από τον προϋπολογισμό είναι περίπου 50 δισ. Ακόμα δηλαδή και αν ιδιωτικοποιήσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε, ουσιαστικά το ποσό αυτό φτάνει μόνο για τους τόκους τριών ετών.
Βέβαια εννοείται ότι οι αποκρατικοποιήσεις θα πάνε για μείωση του χρέους και όχι για τις τρέχουσες ανάγκες του προϋπολογισμού, απλά σας δίνω ορισμένα νούμερα για να αντιληφθείτε τι αντιμετωπίζουμε.
Η διαφορά του επιπέδου χρέους των δυο χωρών σημαίνει ότι η Σλοβακία δεν είναι συγκρίσιμη.
Πέραν όμως από τα επίπεδα του χρέους, η Σλοβακία είχε κάτι άλλο που δεν έχει ακόμα και σήμερα η Ελλάδα. Τούτο είναι η πολιτική βούληση για αλλαγές.
Υπάρχει δηλαδή το ερώτημα κατά πόσο η τωρινή πολιτική ηγεσία θέλει πράγματι να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι δεν είχαμε το πρόβλημα του χρέους. Δεν βλέπουμε δηλαδή πουθενά την απελευθέρωση της οικονομίας από τον κρατικό ζυγό και δεν βλέπουμε καμία ιδιωτικοποίηση και κανένα κλειστό επάγγελμα να ανοίγει.
Μετά υπάρχει και ένα άλλο θέμα. Πώς να πουλήσεις κρατικές επιχειρήσεις, όταν κουμάντο σε αυτές κάνουν οι συνδικαλιστές και όχι το κράτος;
Όταν στη ΔΕΗ ουσιαστικά και πρακτικά κάνει κουμάντο η ΓΕΝΟΠ, τότε δεν θέλει πολύ να καταλάβει κανείς ότι όποιος και να την αγοράσει, θα έχει να αντιμετωπίσει πόλεμο από τους συνδικαλιστές. Επίσης, όταν νομικά δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει το συνταξιοδοτικό θέμα της ΔΕΗ και οι συνδικαλιστές έχουν εξωπραγματικές αξιώσεις, πως μπορεί να γίνει η ιδιωτικοποίηση αυτής; Ποιος θα αγοράσει μια τέτοια εταιρεία;
Η Σλοβακία για καλή της τύχη είχε εμπειρία από ένα συγκεντρωτικό και καταπιεστικό κράτος και με πολύ μεγάλη ευκολία έκανε τη μετάβαση στην ιδιωτική οικονομία. Στην Ελλάδα δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, η αριστερίζουσα νοοτροπία ζει και βασιλεύει.
Η Σλοβακία όμως είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα στο πως μια απελευθερωμένη και φιλελεύθερη οικονομία δουλεύει καλύτερα από μια οικονομία με κεντρικό σχεδιασμό και είναι ένα μοντέλο προς αντιγραφή.
Το κακό όμως είναι ότι οι πολιτικές τύπου Σλοβακίας, δεν είναι αρκετές για να βγούμε από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει. Ακόμα και αν ακολουθήσουμε 100% στα χνάρια της Σλοβακίας, δυστυχώς δεν είναι αρκετό.
Η διαφορά μεταξύ των δυο κρατών είναι τα επίπεδα χρέους και βέβαια νοοτροπίας. Δυστυχώς στην Ελλάδα υστερούμε και στα δυο.
Του Γιώργου Καισάριου - capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου