Το cocooning ήρθε για να μείνει;

Οι εποχές αλλάζουν, οι οικονομίες καταρρέουν και οι σταθερές μας κλονίζονται. Μοναδικό «αντίδοτο» στην ταραγμένη εποχή που ζούμε, το σπίτι μας, που πάντα αποτελεί ένα «καταφύγιο», καλά κρυμμένο από τον έξω κόσμο.

Εκεί, καταφεύγουμε στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας αναζητώντας χαλάρωση και ηρεμία. Εκεί, κλείνουμε την πόρτα σε όλα μας τα προβλήματα και ζούμε «αποκομμένοι» σε έναν εντελώς

δικό μας, ατάραχο κόσμο. Εκεί, βιώνουμε λύπες και χαρές, περνάμε ώρες μοναξιάς ή διασκέδασης με φίλους, βαριόμαστε ή ξεφαντώνουμε, σκεφτόμαστε ή απλά κοιτάζουμε το ταβάνι!

Από σπηλιά… τριάρι!

Οι Άγγλοι δεν θα μπορούσαν να το θέσουν πιο σωστά: «το σπίτι μου είναι το βασίλειό μου», κάτι ανάλογο δηλαδή του πιο λιτού αλλά μεστού περιεχομένου «σπίτι μου, σπιτάκι μου», που συνηθίζουμε να λέμε εμείς.

Ήδη από την εποχή των σπηλαίων, ο άνθρωπος, αναζητούσε έναν καλά προφυλαγμένο από τα στοιχεία της φύσης χώρο, όπου θα ένιωθε ασφάλεια και σιγουριά. Στον χώρο αυτό, δεν είχε δικαίωμα να «εισβάλλει» κανείς και κάθε «απειλή» έμενε μακριά από την είσοδο (της σπηλιάς…).

Σήμερα, η σπηλιά έγινε… τριάρι! Και μόλις κλείνει η πόρτα πίσω μας, μένουν έξω και το άγχος του γραφείου και τα πιεστικά deadlines και οι «δύσκολοι» διευθυντές… Και ξεκινά η ζωή στο σπίτι. Μια ζωή πέρα από τα συνηθισμένα, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας, όπου κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας κρίνει και κανείς δεν μας απασχολεί ούτε καν με την –ενοχλητική- παρουσία του.

Τότε «party animals», τώρα σπιτόγατοι…

Στα φρενήρη ‘80’s, το να επέλεγε κάποιος να μείνει σπίτι ήταν συνώνυμο κοινωνικού «εγκλήματος». Στα ‘90’s τα μεγαθήρια - clubs έκαναν την εμφάνισή τους και το «face-control» (αλήθεια, το θυμάστε;) αποτελούσε απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει κανείς στους «ναούς» της διασκέδασης. Ακολούθησαν τα «ελληνάδικα» και κατόπιν οι «πίστες», μέχρι που το χορτασμένο από διασκέδαση ελληνικό κοινό, επέλεξε να μείνει… στο σπίτι!

Στη βαρεμάρα του κοινού να βγει έξω, προσθέστε και έναν άλλο, ιδιαίτερα σημαντικό παράγοντα που ενίσχυσε το cocooning effect: την παγκόσμια οικονομική κρίση, που λίγο έως πολύ έπληξε τις τσέπες όλων μας, μετατρέποντάς μας από «party animals» σε πρώτης τάξεως σπιτόγατους.

My home, is my kingdom…

Τις τάσεις αυτές, δεν θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει και η τεχνολογία. Η επιστροφή στο σπίτι, δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται και από τα κατάλληλα gadgets και αξεσουάρ.

Έτσι, μπορεί πλέον να μην ξοδεύουμε πολλά χρήματα σε μπαράκια, διασκεδάσεις και ταβέρνες, όμως σχεδόν αδιαμαρτύρητα δαπανούμε μεγάλα ποσά για το τελειότερο ηχοσύστημα, το πιο αξιόπιστο dvd-R και την πιο λεπτή και συνάμα την πιο μεγάλη σε ίντσες τηλεόραση, ενώ ήδη ως χώρα, κάνουμε τα νηπιακά μας βήματα στην ψηφιακή τηλεόραση και στο IPTV (τηλεόραση μέσω διαδικτύου)…

Οι παρέες μεταφέρθηκαν πλέον στο σπίτι. Οι βεράντες το καλοκαίρι γεμίζουν και το χειμώνα οι καναπέδες στα σαλόνια είναι «πλήρεις». Οι ξένες τηλεοπτικές σειρές «κατεβαίνουν» με ταχύτητα από το διαδίκτυο και πλέον δύσκολα κανείς «ξεκολλά» από το σπίτι του, αφού περνά πιο καλά από ότι θα περνούσε σε ένα μπαράκι ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο-και καπνό παρά τις τρεις κυβερνητικές απαγορεύσεις του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους.

Όσο για το τέλος του cocooning effect; Οι κοινωνιολόγοι θεωρούν, πως το τέλος μάλλον θα αργήσει να έρθει. Μπορεί η οικονομική κρίση να περάσει, όμως οι άνθρωποι δύσκολα θα αποχωριστούν τον καναπέ, τις ταινίες, την καλή παρέα και τα επιτραπέζια. Εκτός, αν οι χώροι διασκέδασης αρχίσουν επιτέλους να σέβονται τους πελάτες τους, μειώνοντας τις τιμές και αναβαθμίζοντας την ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών. Πράγμα δύσκολο –έως ακατόρθωτο- για την χώρα που ζούμε.

ΛΙΛΗ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ - clickatlife