Το ευρωπαϊκό «Κίνημα Τσαγιού» απειλεί τη Ε.Ε

Τα πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τελευταία η Ουάσιγκτον εξαιτίας του πελώριο χρέους της , βάζουν την οικονομική αξιοπιστία της Αμερικής σε ρίσκο. Ο υπουργός Οικονομικών Timothy Geithner κάνει τα πάντα προκειμένου να πείσει τις αγορές, ότι τα χρήματα θα βρεθούν παρά τη σκληρή αντιπολίτευση εκ μέρους του κινήματος του τσαγιού.

Και ενώ η αφοσίωση του tea party σε έναν ιδεολογικό πουριτανισμό ταρακουνάει την Ουάσιγκτον, ένα παρόμοιο κίνημα αναδύεται και στη Ευρώπη, απειλώντας να αναστατώσει τον

παραδοσιακό τρόπο διακυβέρνησης των ευρωπαϊκών κρατών, και να θέσει σε κίνδυνο το μέλλον της ευρωπαϊκής ευμάρειας.

Για παράδειγμα, οι Αληθινοί Φιλανδοί, προέκυψαν οι νικητές των πρόσφατων εθνικών εκλογών στη Φιλανδία, κερδίζοντας το 19% των ψήφων. Αυτό το σφόδρα αντί-ευρωπαϊκό κόμμα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την αγανάκτηση των ψηφοφόρων με τη σπατάλη των Ευρωπαίων του Νότου. Πολιτεύονται με βάση μια ατζέντα απόλυτης άρνησης  στη διάσωση της Πορτογαλίας, παρά το γεγονός ότι η χώρα αυτή κινδυνεύει με πτώχευση.

Αυτή η ατζέντα αποτελεί μέρος μιας ολόκληρης τάσης που τελευταία επικρατεί στην Ευρώπη. Από τη Φιλανδία έως την Ολλανδία, και από το Βέλγιο έως την Ουγγαρία, τα αντιδραστικά αντισυμβατικά κόμματα και τάσεις αυξάνουν την απήχησή τους. Αν και δημιουργήθηκαν μέσα σε τελείως διαφορετικές συνθήκες, και πολιτικά περιβάλλοντα, αυτά τα αντικαθεστωτικά, δεξιά κόμματα έχουν κάποια κοινά σημεία.

Πολλοί σχολιαστές εστιάζουν στην αντιμεταναστευτική τους ρητορική, όμως το πιο ανησυχητικό στοιχείο τους για το μέλλον της Ευρώπης είναι ο βαθύς ευρωσκεπτικισμός τους και η αντίθεση στις οικονομικές διασώσεις.

Όλα αυτά τα κόμματα θεωρούν την ΕΕ ως μια μακρινή και αποστασιοποιημένη πολιτειακή οντότητα, που αναθεωρεί τα κοινωνικά συμβόλαια των κοινωνιών τους, και που επιτρέπει μια απρόσεκτη και συμφεροντολογική συμπεριφορά στα κράτη μέλη του Νότου. Αν και τα κόμματα αυτά στερούνται της ελευθεριακής (libertarian)  ιδεολογίας που χαρακτηρίζει το αμερικανικό κίνημα του τσαγιού, εν τούτοις εκμεταλλεύονται παρόμοια τον θυμό των ψηφοφόρων, που έχει αυξηθεί λόγω της οικονομικής κρίσης, καλώντας για μια επιστροφή στις βασικές αξίες της κοινωνίας, είτε αυτή είναι στο Ελσίνκι είτε στη Χάγη.

Το ευρωπαϊκό κίνημα του τσαγιού έχει και άλλα κοινά σημεία με το αντίστοιχο της Αμερικής. Δεν δέχεται τον συμβιβασμό. Και σε επίπεδο ΕΕ, που είναι δομημένη με βάση την συναίνεση, αυτή η εμμονή απειλεί να εκτροχιάσει την ευρωζώνη και να διαταράξει το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Στην Ολλανδία, η συντηρητική κυβέρνηση συνασπισμού, βρίσκεται στο έλεος του Κόμματος της Ελευθερίας του Geert Wilder, που υποστηρίζει την επιστροφή της εξουσίας και της χρηματοδότησης από τις Βρυξέλες στο Άμστερνταμ.

Εν τω μεταξύ, το Βέλγιο, ένα κράτος η ύπαρξη του οποίου βασίζεται σε μια ευαίσθητη συναίνεση μεταξύ των Φλαμανδών του πλούσιου Βορρά και του γαλλόφωνου Νότου, δεν έχει καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση εδώ και έναν χρόνο. Τον περασμένο μήνα, η χώρα, που αποτελεί και την έδρα της ΕΕ, έσπασε το ρεκόρ της μεγαλύτερης περιόδου ακυβερνησίας στη σύγχρονη ιστορία. Οι εκλογικές επιτυχίες των Φλαμανδών εθνικιστών, θέτουν επί τάπητος το ερώτημα του αν το Βέλγιο μπορεί να συνεχίσει να είναι ένα βιώσιμο κράτος.

Του χρόνου έχουν προγραμματιστεί εκλογές στη Κύπρο, στη Πορτογαλία, στη Πολωνία, στη Δανία, και στην Ισπανία. Σε πολλές από αυτές, υπάρχει η πιθανότητα κάποια κόμματα ή κινήματα ανάλογα με το κίνημα του τσαγιού της Αμερικής, να κερδίσουν σημαντικά ποσοστά, ή ακόμη και την εξουσία.

Ο μεγαλύτερος όμως «ελέφαντας» είναι αυτός της Γαλλίας. Εγκλωβισμένη γεωγραφικά ανάμεσα στη δημοσιονομικά σπαρτιάτικη Βόρεια Ευρώπη, και στον πιο χαλαρό Νότο, η Γαλλία αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τον κρίσιμο παράγοντα στο σύστημα της ΕΕ.

Η χώρα έχει προγραμματίσει προεδρικές εκλογές για τον Μάιο του 2012. Πολλές δημοσκοπήσεις ήδη δείχνουν πως η κόρη του Jean-Marie Le Pen, Marine Le Pen, αρχηγός του ακροδεξιού Front National, και αποφασισμένη ευρωσκεπτικίστρια, θα μπορούσε να πάρει αρκετές ψήφους ώστε να περάσει στον δεύτερο γύρο. Ο πρόεδρος Nicolas Sarkozy παρουσιάζεται ως τρίτος, πίσω τόσο από την Marine Le Pen, όσο και από τον κεντροαριστερό υποψήφιο.

Αν και το κόμμα της Marine είναι αρκετά πιο εύπεπτο για τον μέσο Γάλλο ψηφοφόρο από αυτό που ήταν το κόμμα του μπαμπά της, η ουσία είναι η ίδια. Αν η Le Pen σημειώσει μια εκλογική επιτυχία το 2012, η δέσμευση της Γαλλίας στην ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική θα κλονιστεί, άσχετα αν εκλεγεί ή όχι πρόεδρος.

Η Γαλλία είναι μια από τα δύο αναντικατάστατα μέλη της Ένωσης. Αν ενδώσει, ή αν απλά φλερτάρει με αυτή τη νέα τάση του ευρωσκεπτικισμού, τότε κινδυνεύει ολόκληρη η Ευρώπη.

antinews