Μισθοί και ανεργία...

Είναι πιθανό κάποιοι, μεταξύ μας, να μην πιστεύουν στην κρισιμότητα των περιστάσεων. Πριν από μόλις πέντε μήνες, ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και παλαιός υπουργός Οικονομικών κυβερνήσεων των Γάλλων σοσιαλιστών, μας έλεγε: «Το κρίσιμο θέμα για την Ελλάδα είναι η ανάπτυξη». 

Η Ελλάδα έχει πρόβλημα

ανταγωνιστικότητας, που «σημαίνει ότι αυτά που παράγει είναι ακριβότερα από τα ίδια αγαθά και υπηρεσίες που προσφέρουν άλλες χώρες».

Πράγματι, το 2007, έτος κατά το οποίο η χώρα οδηγήθηκε στο υπέρτατο σημείο συστηματικής αποφυγής της πολύ τραγικής πραγματικότητας, το έλλειμμά μας προς τη διεθνή κοινότητα είχε φτάσει στο 15% του εγχώριου προϊόντος. 

Δύο έτη ύφεσης το έφεραν, το 2010, στο 11%. Η πτώση του θα συνεχιστεί, σύμφωνα με το ΠΟΠ και έτσι, το 2014 θα μειωθεί κάτω από το 5%, όριο υψηλό για κάθε χώρα που δεν θέλει να διακινδυνεύσει τον κίνδυνο άγριου στριμώγματος από τους ξένους πιστωτές της.

Πώς διορθώνει κανείς την ανταγωνιστικότητά του; Οι Ελληνες καταναλωτές χρειάζονται τα ίδια αγαθά και υπηρεσίες με όλους τους άλλους Ευρωπαίους καταναλωτές. Αρα, όσο περισσότερα πουλάμε στους άλλους, τόσο περισσότερα μπορούμε να πάρουμε από εκείνους. Στη Ζώνη του Ευρώ μπορείς, επιπλέον, να δανειστείς.

Δανείζεσαι, όμως, πάντοτε από εκείνον που αποταμιεύει. Είτε το κάνει στον τραπεζικό του λογαριασμό, είτε επειδή κτίζει ένα ασφαλές ασφαλιστικό σύστημα, είτε επειδή το κράτος του διαχειρίζεται με σοφία τους φόρους, είτε, το κυριότερο, επειδή η δουλειά του είναι καλή, αξιόπιστη και, τελικώς, πανάκριβη. Ισος με τον Γερμανό είναι ο Ελληνας που μπορεί να πουλήσει το ίδιο ακριβά τη δική του ώρα εργασίας. 

Μην ψάχνετε για τεράστιες διαφορές: ακόμη και μια μικρή απόκλιση αρκεί για να τινάξει στον αέρα την εθνική μας οικονομία, όταν κρατεί για πολλά και συνεχόμενα χρόνια.

Κάτι ακόμη είχε πει ο Στρος-Καν. Οι Ελληνες «πρέπει να περικόψουν μισθούς, αφού είναι ο μόνος δρόμος για να πωλήσουν αυτά που παράγουν, όταν οι άλλες χώρες έχουν μικρότερο κόστος, όχι μόνον οι λιγότερο ανεπτυγμένες, αλλά οι ίδιοι οι γείτονές τους στην Ευρωζώνη». Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, που ήταν δίπλα του και δεν μπορεί να μην άκουσε, έσπευσε, ακόμη κι εκείνη τη στιγμή, να διαφωνήσει με τον Στρος-Καν, λέγοντας πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει πει «επανειλημμένως ότι το θέμα της ανταγωνιστικότητας στον ιδιωτικό τομέα δεν περνάει μόνο από τους μισθούς, (αλλά) από μια σειρά από άλλα πράγματα, μεταξύ των οποίων είναι και το μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων».

Ισχύει στην περίπτωση του υπουργού Οικονομικών το γνωστό για τη σχέση μεταξύ «μεγάλης γουλιάς» και «μεγάλης κουβέντας». Γιατί αυτήν ακριβώς τη διατύπωση τού επιστρέφει, σήμερα, η συνάδελφός του Λούκα Κατσέλη. 

Δυστυχώς για την οικονομία, κυβέρνηση και εγκατεστημένα συμφέροντα, όπως είναι όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις «εργαζομένων» και «εργοδοτών», μοιράζονται την ίδια ψοφοδεή και εσφαλμένη άποψη για τη δυνατότητα προσαρμογής της οικονομίας δίχως να διαταραχθεί η σχέση μεταξύ ανεργίας και αμοιβής της εργασίας. 

Σε μία από τις αναλύσεις του προβλήματος, που έχουν ενσωματωθεί στο πρόγραμμα σταθεροποίησης, σημειωνόταν πως «η ακαμψία μισθών και τιμών στον ιδιωτικό τομέα, με δεδομένη την έλλειψη προσαρμοστικότητας των αγορών, αποτελεί έναν πρόσθετο κίνδυνο», που θα καθυστερήσει την προσαρμογή.

Αυτός είναι, πράγματι, ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Το ζητούμενο από την κυβέρνηση και, ειδικότερα, από την κυρία Κατσέλη δεν είναι να ενσωματώσει, απλώς, πρακτικές και νομικές πρόνοιες που λείπουν από την ελληνική αγορά εργασίας. Χρειάζεται μια συστηματική κατάργηση παλαιότερων ρυθμίσεων και νόμων, που εμποδίζουν την ταχεία και δίκαιη προσαρμογή του παραγωγικού τομέα. 

Στα δικά μου, τουλάχιστον, μάτια, είναι προτιμότερο να περιοριστεί, τα επόμενα χρόνια, σταδιακά, προφανώς εις βάρος της παρούσας αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων εργαζομένων, η απόσταση, που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια, από το κόστος εργασίας των Γερμανών, κάπου μεταξύ 20% και 30%, παρά να μείνουν χωρίς δουλειά οι κατ’ αναλογίαν του κενού αυτού σημερινοί εργαζόμενοι.

του Μπαμπη Παπαδημητριου - kathimerini