il Postino
Ξεκίνησε ως μια εμπορική – οικονομική ένωση στη δεκαετία του 1950, η Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα. Αργότερα μετετράπη σε αμιγώς οικονομική ένωση, την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες έγινε Ευρωπαϊκή Ένωση. Η μετάλλαξή της ήθελε να
τονίσει ότι δεν έχει μόνον στόχο την οικονομία, αλλά και την δημιουργία πολιτικών και πολιτιστικών δεσμών που θα ενώνουν τα μέλη της.
Η πρώτη μεγάλη αποτυχία της ήλθε στη δεκαετία του 1990, όταν δεν μπόρεσε να χαράξει ενιαία και αυτόνομη στρατηγική στον αμυντικό τομέα, σε θέματα που προκλήθηκαν από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Ήρθε το ΝΑΤΟ να αποφασίσει και η Ευρώπη ακολούθησε. Η δεύτερη μεγάλη της αποτυχία ήταν στον πόλεμο του Ιράκ. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπλερ, ξέφυγε και μαζί με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπούς τον νεώτερο, χάραξαν κοινή πορεία.
Ελπίζαμε ότι με το νέο σύνταγμά της τα πράγματα θα βελτιώνονταν.
Δημοψηφίσματα επί δημοψηφισμάτων να πεισθούν οι λαοί.
Ήρθε το ελληνικό κραχ, για να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά η αδυναμία της Ευρώπης. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχε τον πρώτο λόγο, συνεπικουρούμενο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Απέτυχε δηλαδή και στον τομέα της οικονομίας για τον οποίον υποτίθεται ότι είχε εξ αρχής εφευρεθεί.
Η πολιτική Ένωση, αποδεικνύεται μια αδύναμη Ένωση. Ευρωπαϊκή ουτοπία.
Είχε τελικά δίκιο η περίφημη αλεπού της εξωτερικής πολιτικής Χένρι Κίσσιντζερ, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επί Νίξον, όταν αναρωτιόταν: «Δηλαδή αν θέλω να πάρω τον ομόλογό μου υπουργό Εξωτερικών της Ευρώπης, ποιόν πρέπει να καλέσω;». Τόνιζε την αδυναμία συνεννόησης της παλαιάς Ευρώπης μεταξύ των μελών της, αφού τα συμφέροντα είναι ποικίλα και διαφορετικά. Βλέπουμε πια, δυστυχώς, την προ σαράντα ετών προφητεία Κίσινγκερ να γίνεται πραγματικότητα με τον χειρότερο τρόπο.
Κι΄ αυτό γιατί η Ευρώπη των λαών, έγινε –όπως έλεγε η Θάτσερ το 1980- Ευρώπη των γραφειοκρατών.
newpost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου